Over ons

Theo en Joke Mosterman  zijn in 1971 gestart met het pension en bouwden het bedrijf in de loop der jaren uit tot het gezellige appartementencomplex dat het nu is. Sinds 2018 zijn wij, Michiel en Froukje Mosterman, trotse mede-eigenaar van De Vlindertuin. Michiel is de jongste zoon van Theo en Joke. Kleinzoons Hidde en Jelle zijn ook vaak in de speeltuin van De Vlindertuin te vinden. De dagelijkse leiding van de appartementen wordt gedaan door familie Mosterman.

Ons streven is om u een prachtige vakantie op Ameland te bezorgen door de mooie natuur van het eiland naar de appartementen toe te halen en zo tevens bij te dragen aan de verdere verbetering van de ecologie van het waddengebied. Onze ambities om de verduurzaming van het eiland te bevorderen, doen we door de komende jaren het gebouw en de omgeving van het complex op verschillende manieren te “vergroenen”. 

Onderstaand het artikel dat in De Amelander heeft gestaan. Schrijfster is Marieke Robijn-Voorn.

Metamorfose van De Vlindertuin: een duurzaam verblijf in Nes

Op een zonnige zaterdag meld ik me bij de gloednieuwe receptie van De Vlindertuin in Nes. De eigenaren van het appartementencomplex, Michiel en Froukje Mosterman, heten me stralend welkom. Een paar jaar geleden hebben ze het familiebedrijf overgenomen. Vol passie werken ze samen aan de toekomst. Het complex bestaat al veertig jaar: de eerste bouwstenen zijn gelegd door de ouders van Michiel. Met eigen handen bouwde Theo Mosterman begin jaren zeventig een huis voor zijn vrouw Joke en hun jonge gezin, waar ook gasten konden verblijven. In de loop van de jaren bouwde hij het verder uit: van pension-aan-huis tot compleet appartementencomplex. Uit liefde voor de natuur noemden Theo en Joke deze plek: De Vlindertuin. Het gemoedelijke complex ligt net buiten het centrum van Nes, in het buurtje achter de Kardinaal de Jongweg.

‘De Vlindertuin bestond al toen ik geboren werd,’ mijmert Michiel en wijst me de plek waar zijn wieg heeft gestaan. ‘Met mij als baby op de arm, zorgde mijn moeder Joke voor de gasten.’ Michiel groeide op in het familiebedrijf, net als zijn oudere broer en zus. Voor de middelbare school vertrok hij naar Leeuwarden en leerde daar Froukje kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. In schooIvakanties en weekenden gingen het jonge paar steevast naar Ameland, naar de ouders van Michiel. ‘Als tiener stond ik hier al linnen op te vouwen samen met Joke,’ vertelt Froukje. Het is duidelijk een dierbare jeugdherinnering. En nu helpen hun zoons Hidde en Jelle een handje mee in De Vlindertuin. ‘We willen dat gasten hier een fijne, onbezorgde tijd kunnen hebben,’ vervolgt ze. ‘Dat begint al op de boot, als je niet veel spullen hoeft mee te nemen. En de auto in Holwerd kunt laten staan.’ Deze zorgzaamheid zie je overal in De Vlindertuin terug. Op het terras zijn blinkende barbecues te vinden, voor de kinderen staan kisten klaar met speelgoed en strandspulletjes, gasten kunnen gratis wassen en drogen - en uiteraard gebruik maken van de deelkasten voor levensmiddelen, keukenbenodigdheden en boeken. Al gauw ontdek ik dat deze faciliteiten nog maar het begin zijn, van wat zorgzaamheid in De Vlindertuin betekent.

Michiel en Froukje vertellen me hun verhaal in de ontbijtzaal van het appartementencomplex. De sfeervolle, eigentijdse ruimte is net dit voorjaar geopend. De plek waar we zitten, is compleet gerenoveerd. Het was voorheen een groepsaccommodatie, De Olifant. De familie Mosterman kon het van de buren overnemen. De Vlindertuin kreeg met deze uitbreiding een nieuwe entree aan de hoek van de Kardinaal de Jongweg en de Polderweg. De oude Olifant is van de grond opnieuw opgebouwd. ‘Vorig jaar ging het oude dak eraf,’ vertelt Michiel. ‘Alles lag open, ging het dagenlang regenen! Het leek wel een zwembad…’ Nu kan hij erom lachen, opgelucht over de goede afloop. De muren met de kenmerkende lichte baksteen zijn behouden. Ook het oorspronkelijke schuine dak is teruggekomen in het ontwerp, zodat het geheel goed in het straatbeeld past. ‘Terugkerende gasten herkennen het pand nog steeds van vroeger. Laatst kwam een oudere man naar me toe: hier heb ik als jongeman mijn meisje voor het eerst een zoen gegeven!’ Naast en boven de ontbijtzaal hebben Michiel en Froukje een aantal ruime appartementen laten bouwen. De Vlindertuin is nu letterlijk ‘rond’. Rustzoekers kunnen terecht aan de achterzijde van het complex, gezinnen kiezen vaak voor een appartement aan de binnentuin met gezellig terras en houten klim- en klauterplek voor de kleintjes. Het uitzicht krijgt de komende tijd extra kleur: het eerste sedumdak met fleurige vetplantjes is gelegd en binnenkort volgen er meer.

Het groene sedumdak brengt ons gesprek op duurzaamheid en natuur. De liefde voor Ameland en het Wad heeft Michiel van jongsaf aan meegekregen. Zijn ouders Theo en Joke organiseerden rondvaarten over de Waddenzee om mensen kennis te laten maken met dit unieke natuurgebied. ‘De Robbenboot M.S. Ameland is nog altijd onderdeel van het familiebedrijf,’ vertelt Michiel. ‘Mijn oudere broer Arjen staat nu aan het roer. Na een paar jaar varen over de wereldzeeën, koos ook hij voor het bestaan als wadschipper, net als onze vader.’ Theo heeft de laatste uitbreiding van De Vlindertuin nog meegemaakt, niet lang daarna is hij overleden. ‘Ik zou zo graag willen dat hij kon zien hoe het nu geworden is,’ zegt Froukje peinzend. ‘Vragen wat hij van de verbouwing vindt, zijn eigenzinnige mening horen…’ Het ontwerp van het nieuwe logo heeft Theo nog meegemaakt. Michiel en Froukje hebben het zelf vormgegeven: het symboliseert Ameland en de vuurtoren – met natuurlijk een vlinder erbij. ‘Wij kwamen er niet uit welke kleur we voor het vlindertje zouden kiezen, dus hebben we het aan Michiels ouders voorgelegd. Deze vrolijke oranje-gele kleur heeft Theo uitgekozen! Het straalt levensplezier en levenskracht uit, enthousiasme en energie. Zoals hij zelf ook was.’ Joke is nog altijd warm betrokken bij De Vlindertuin. Ze springt bij waar nodig, draait een ontbijtdienst of ontvangt gasten. ‘Tot ieders plezier: veel vaste gasten kennen Joke al tientallen jaren.’

Michiel en Froukje wonen en werken door de week in Leeuwarden. In de weekenden zijn ze op Ameland en steken ze hun vrije tijd in De Vlindertuin. Iedere week op vrijdagochtend nemen ze de boot heen en op zondagavond gaat het gezin weer terug naar de wal. Het lijkt mij een pittige combinatie: twee banen, twee kinderen én een eigen onderneming. ‘Dat is het ook!’ lacht Froukje. ‘Door de week voeren we de leiding over De Vlindertuin vanuit Leeuwarden. Voor het team zetten we een digitaal overzicht klaar met de werkzaamheden, voor vragen zijn we altijd bereikbaar. Dat gaat goed, dankzij onze zelfstandige medewerkers. Al appen we natuurlijk wat af!’ Voor Michiel en Froukje is het ondernemerschap op Ameland een inspiratie voor hun banen aan de wal – en andersom. ‘Ik werk door de week als docent aan de hogeschool in Leeuwarden,’ vertelt Froukje. Ze is hoofddocent aan de opleiding Bedrijfskunde & Agribusiness en verzorgt onder meer het onderwijs over maatschappelijk verantwoord ondernemen. ‘Aan de hogeschool willen we jonge professionals opleiden die bijdragen aan een betere wereld. We mogen ons de meest duurzame opleiding van Nederland noemen.’ Froukje vertelt aanstekelijk hoe de studenten op maandagochtend aan haar lippen hangen, als ze haar ervaringen als ondernemer met hen deelt. ‘Hier in De Vlindertuin breng ik de theorie in praktijk: dan heb je studenten ook echt wat te vertellen.’ 

Ook Michiel werkt door de week aan een duurzame toekomst: bij GroenLeven. In heel Nederland ontwikkelt hij zonneparken. ‘Dat kan overal zijn: op kassen, industrieterreinen of vuilstortplaatsen... Deze plekken bieden meer waarde door schone energie op te wekken.’ Uiteraard heeft Michiel ook De Vlindertuin van zonnepanelen voorzien. ‘Dit is voor mij echt een proeftuin: hoe kan ik zonne-energie het beste inzetten voor het comfort van de gasten.’ Met succes: sinds dit jaar biedt het appartementencomplex een klimaatneutraal verblijf op Ameland. Op de daken liggen ruim 100 zonnepanelen, waarmee het energieverbruik is gedekt. Voor het warme water en de verwarming zijn zonnewarmtecollectoren en buffervaten geplaatst. Duizenden liters water, opgewarmd door de zon, staan dagelijks klaar voor gebruik. Voor het resterende warmteverbruik, op koude bewolkte dagen, gebruikt De Vlindertuin bosgecompenseerd gas. Ook zijn er laadpunten voor elektrische auto’s en -fietsen op het terrein. ‘Alles op zonnestroom! We hebben hier meer zonnepanelen dan bedden…’ Michiel biecht eerlijk op dat de installateurs wel eens hoofdpijn van hem kregen. ‘Ik heb precies voor ogen hoe ik het hebben wil, maar ik kan het niet zelf. Door het Amelander installatiebedrijf Oud zijn hier achter de schermen al meerdere kunststukjes verricht.’ 

‘Het streven naar duurzaamheid zit bij ons allebei in het hart’, vertelt Froukje. Toen zij en Michiel De Vlindertuin overnamen, hebben ze vier lijnen voor de toekomst uitgezet. Het realiseren van schone energie staat op één. De tweede lijn gaat over biodiversiteit. Als waddeneiland kent Ameland een unieke ecologie, tegelijk zijn er dezelfde uitdagingen als op het vasteland. ‘Bestuivende insecten zoals vlinders en bijen zijn essentieel voor landbouw en natuur. Om te voorkomen dat de insectenstand verder terugloopt, kunnen we allemaal wat doen. In de binnentuin hebben we inheemse bloemen gezaaid en een aantal fruitbomen geplaatst, bessenstruiken en kruiden geplant en een reeks bijenhotels opgehangen. En natuurlijk tientallen vlinderplanten, die de naam van het complex eer aan doen.’ Natuur is veel werk, dat weet iedere tuinier. ‘Hadden we speciaal inheems bloemenzaad gestrooid, aten de duiven alles op…’ Voor iedereen is hier wat te leren: aan de muren zijn educatieve bordjes te vinden, tijdens de Vlindertellingweken worden workshops georganiseerd en de huismeester van De Vlindertuin is bioloog – altijd bereid wat te vertellen over de natuur. Gasten die het leuk vinden, kunnen meetuinieren of gewoon wat kruiden, groente en vruchten plukken voor de maaltijd. Dat het Michiel en Froukje ernst is, blijkt uit hun deelname aan het Nederlands-Duits project Silence of the bees. ‘In een convenant hebben we concrete afspraken gemaakt wat wij de komende twee jaar gaan bijdragen aan de bijenstand.’

Een derde lijn gaat over het welzijn van de mens. ‘Zorg goed voor jezelf én de natuur,’ vindt Froukje. ‘Natuurlijk genieten, daar staan we voor in De Vlindertuin.’ Ook deze lijn is al ingezet door de ouders van Michiel. Zijn moeder Joke begon met een meditatieruimte op zolder en geeft nu lessen in de Chinese bewegingsleer Qigong. Michiel en Froukje hebben WellNES geopend: een kleine praktijk vlak naast de nieuwe entree, met een breed aanbod aan behandelingen. ‘Het is zo fijn dat de praktijk haar deuren mag openen! Jong en oud kunnen hier terecht voor een ontspannende massage. We werken samen met verschillende Amelander onderneemsters, zodat er voor iedereen een passende behandeling is. Nu zijn dat de masseurs van NaturEl en Ontmoet Hart & Ziel.’ WellNES kan ook het startpunt zijn van een inspirerende coachingsessie, ter plekke of tijdens een wandeling door de weidse natuur. Speciaal voor de gasten is in de binnentuin een sauna geplaatst, met een verfrissende buitendouche. ‘Badkleding verplicht!’ lacht Michiel. ‘Zowel voor onze gasten als voor ons personeel vinden we de aandacht voor welzijn belangrijk,’ vervolgt Froukje. Op de hogeschool is personeelsmanagement een van haar vakken. ‘We bieden medewerkers een evenwichtig takenpakket, zodat het niet eentonig of belastend wordt en je juist energie van het werk krijgt. Heb jij een gastvrij, groen hart en ben je op zoek naar zelfstandig werk dat bij je past? Je bent altijd welkom in De Vlindertuin.’ 

De vierde en laatste lijn die Michiel en Froukje hebben uitgestippeld, gaat over de lokale en circulaire economie. ‘Kan die kapotte stofzuiger gerepareerd worden? Dan doen we dat, bij een bedrijf op Ameland. En de bergen wasgoed gaan niet voor de laagste prijs naar de wal, maar laten we hier op het eiland reinigen.’ In de ontbijtzaal wijzen ze me voorbeelden aan van hergebruik, die ik anders niet had herkend. Een robuuste houten tafel blijkt gemaakt van oude traptreden, het keukenbuffet was vroeger de bar in een schip van Theo en Joke. Ook de hippe zwarte hoekbankjes blijken vintage: Michiels ouders kochten ze voor hun eerste gasten. Comfort staat in deze afweging altijd voorop. Zo hebben Michiel en Froukje voor alle appartementen luxe nieuwe bedden aangeschaft. ‘We hebben eerst zelf een hotelbed gekocht, om een tijdje op te slapen. Eén… en nog één… Uiteindelijk kwamen we na vier bedden uit bij Swiss Sense, een Nederlands familiebedrijf.’ Ik ben al onder de indruk van dit toegewijde marktonderzoek, maar het verhaal gaat nog verder. ‘De combinatie met een riant topmatras, dat vonden wij het beste slapen. Wat bleek: het bed werd met die combinatie te hoog. En dat is voor kinderen en ouderen niet prettig. Kortere pootjes onder de boxspring: geen optie, want dan kun je niet meer onder het bed stofzuigen. Wat te doen?’ In overleg met de fabrikant zijn speciaal voor De Vlindertuin nieuwe boxen ontwikkeld. ‘Op de juiste hoogte voor onze gasten én ons personeel!’ Ik mag een nachtje blijven slapen om het zelf te beleven. Meestal slaap ik niet meteen goed in een onbekend bed, maar dit keer… als een roos.

De volgende ochtend geniet ik allereerst van het verzorgde ontbijtbuffet. Het mag weer! Aan de muur van de ontbijtzaal hangen kleurrijke foto’s van de eilander natuur, van kenner en fotograaf Theo Kiewiet. In magazine De Amelander heeft hij een vaste rubriek: fraai om zijn werk hier op formaat te kunnen bekijken. Na het ontbijt loop ik de gemoedelijke binnentuin door, op zoek naar Joke. Sinds het overlijden van Theo woont ze in een kleine studio op het complex. In de weekenden vangt ze haar kleinzoons Hidde en Jelle op, als Michiel en Froukje aan het werk zijn. ‘”Zou je hier wel willen wonen?” was een van de eerste dingen die Theo aan me vroeg, toen we elkaar ontmoetten,’ vertelt Joke me met een glimlach. Theo was een geboren en getogen Amelander, zelf groeide ze op in …. ‘Ik had pas een paar keer de zee gezien!’ Begin twintig was Joke en werkte als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis. Met een vriendin was ze naar Ameland gereisd om een paar dagen vakantie te vieren. Een zus van haar vriendin haalde hen op van de boot: zij was getrouwd met een Amelander, een Mosterman, en woonde in Nes. Eerst gingen ze gedag zeggen bij de schoonfamilie. Joke en haar vriendin werden voorgesteld en kregen net een kopje thee, toen een knappe, donkere jongeman de kamer kwam binnenstuiven. ‘Hij vertelde vol enthousiasme over zijn avonturen op het wad en ging zo op in zijn verhaal, dat hij ons helemaal niet door had.’ Joke had net een aantal blonde Mostermans de hand geschud - deze jongen met zijn donkere haar en bruine pretogen kon ze niet meteen thuis brengen. ”Is dat er ook een van u?” vroeg ik aan vader Mosterman. Wat een vraag hè!’ lacht ze. Eindelijk merkte Theo de twee jonge vrouwen op. “Ja dit is onze zoon,” zei moeder Mosterman, “en wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken.” Theo keek mij aan met een lach van verstandhouding, alsof hij wilde zeggen: kijk mijn moeder eens trots op me zijn…’ 

Het was geen woord teveel gezegd, bleek al gauw. Theo ging mee naar camping Klein Vaarwater en hielp Joke en haar vriendin met het opzetten van de tent. Daarna gingen ze samen naar de haven, waar een zeilboot lag die hij zelf had gemaakt. ‘Een rank mahoniehouten zeilschip, prachtig was het. Mijn vader was voorman-timmerman, dus ik was meteen geïnteresseerd. De liefde en waardering voor het ambacht heb ik van huis uit meegekregen. En dit was puur vakmanschap.’ Joke vertelt me over die allereerste dag samen met Theo, eigenlijk net zo verliefd als ze toen op hem werd. ‘Aan het eind van de middag gingen we met ons groepje wat drinken. Voor we het café binnen gingen, pakte Theo een kam uit zijn binnenzak, kamde zijn woeste haar naar achteren en keek mij aan: “Nu ben ik vermomd als heer.” Zo mooi vond ik dat.’ Die avond gaf Theo haar een eerste kus. Het was hem ernst. ”Ik ben geen Casanova”, zei hij tegen me. “Je hoeft niet bang te zijn.” Samen liepen ze naar het strand, daar vroeg Theo of Joke op Ameland zou willen wonen. ‘Het was al donker, ik had nauwelijks iets van het eiland gezien. Maar ik voelde: met deze man zou ik overal willen wonen’. Het jonge paar trouwde en vestigde zich in Nes. 

En inderdaad maakte Theo keer op keer met zijn eigen handen wat hij voor zich zag. Om te beginnen een woning voor zijn jonge gezin, waar ook gasten konden verblijven. ‘Verdrietig genoeg is ons eerste kindje niet levend ter wereld gekomen,’ zegt Joke zacht. ‘Onze Erik.’ Na een droevige periode raakten ze tot hun geluk opnieuw in verwachting, al was het niet onbezorgd. Drie kinderen kregen ze na Erik: eerst kwam Petra, daarna Arjen en als jongste Michiel. En zo zorgde Joke in De Vlindertuin voor de gasten, met een kleine baby op de arm. En komt nu, terwijl ze mij een kopje koffie inschenkt, haar kleinzoon Jelle binnenlopen. Of oma hen straks naar de boot kan brengen, met haar jeep. Het weekend op Ameland zit er voor het gezin van Michiel en Froukje bijna op. Maandag begint voor hen een nieuwe werk- en schoolweek aan de wal. Die avond zwaai ik het gezin uit. De jongste kan met oma mee op de voorstoel van de volgeladen jeep, de anderen gaan lopen. In het late zonlicht wandel ik een rondje door De Vlindertuin. Een groene en gastvrije plek, waar zoveel lijnen uit deze bijzondere familiegeschiedenis samenkomen. 

De Amelander, juni 2021